Concentratie, focus en productiviteit - een strijd
Gepubliceerd op: - Leestijd ongeveer: 3 minuten
Concentratie. Focus. Vaak is dat een strijd. En nee, het is niet iets wat je zomaar doet. Een stukje over innerlijke worstelingen, zelfhaat en een zoektocht.
Vorige maand. Ik tweette: "Hoe zit dat met die Da Vinci-website, Soof? Tsja, op z'n Leonardo's hé?". Daarop kwam een gevat antwoord ener mijner volgers: "Dus geniaal maar onafgemaakt?"
Ik moest lachen en de ironie ontging me niet. Maar ik kon ook niet voorkomen dat het ook wel wat pijn deed. Want het is haast de story of my life. En ook wel waarom ik mezelf op dat vlak wel herken in Leonardo.
Trouwe Lezers weten dat ik in 2017 een vermoedelijke diagnosis van ADD heb gekregen, het stille broertje/zusje van ADHD. Dit naar aanleiding dat ik zat te klagen bij een psycholoog dat het met mijn website All Things Royal niet opschoot. Een aantal sessies en vragenlijst verder: voilà.
Ik hou niet echt van labels en geloofde het niet 100%. Ook niet toen ik Concerta begon te slikken. Man, dat was best een andere wereld. Nog nooit zovéél pagina's gemaakt voor All Things Royal. Maar ik werd er ook opgefokt van en omdat ik ook best veel stopmomenten nam, was het op een gegeven moment niet meer zo effectief. En toen ben ik ermee gestopt.
Maar die reactie op mijn tweet liet me wel beseffen: ontken het maar niet, je hebt op dat gebied echt een probleem, Soof.
En als ik eerlijk ben en terugdenk aan mijn schooltijd: ja, ik vergat geregeld brieven aan mijn ouders te geven als ik thuiskwam uit school. En in rapporten werd het bolletje voor concentratie half gekleurd. Een keer stond er ook in mijn rapport dat als het onderwerp mee interesseerde ik me goed inzette.
En de zaken op het werk die door het net glipten vorig jaar? Juist. Dat Vervelende Taken ™ bij mij wel heul veul tijd kosten? Dat ik nooit uit een boek heb kunnen leren? Boeken die ik nog moet lezen, borduurwerkjes die ik nog moet afmaken, kleurboeken waar ik nog aan moet beginnen... Enfin, je snapt het wel.
En ergens voel ik me ook wel schuldig om het artikel dat ik heb geschreven voor Carl Pullein. Want hoewel een aantal zaken wel zijn blijven hangen, regeert de chaos echter weer een paar jaar.
Afgezien van die frustraties leidt het ook tot jezelf in vraag stellen en zelfhaat. Want ja, waarom lukt het niet? Ben ik niet gewoon een lui mormel? Heb ik niet gewoon een stevige schop onder de kont nodig? Waarom heb ik die foutjes niet eerder gezien? Of waarom ben ik dat toch vergeten? Het voelt ook als falen, weten dat er veel meer in je zit dat eruit komt. En dat het droombeeld van een succesvolle en ambtieuze vrouw, tsja, ver weg lijkt.
Maar juist omdat ik me er druk om maak en ook wel probeer om mezelf te verbeteren, durf ik wel te zeggen dat ik niet lui ben. Het is alleen een methode of modus vinden wat voor mij werkt. Volledig digitale takenlijst? Of toch op papier? GTD? Kanban? Toch medicatie? Concentratie trainen en verlengen met Pomodoro? Een combinatie van een aantal zaken?
"Komaan, Soof. Concentreren doe je toch gewoon even?" Nou, dus niet. En ik haat het echt als mensen dat zeggen.
Eerst maar eens goed bewust worden van wat voor mij werkt, hoe klein het ook is. Ik heb besloten om te stoppen met Todoist te gebruiken. De tevele franjes waren in het begin cool en handig, maar werkt niet echt om te stimuleren of te motiveren om het iedere dag te gebruiken. Nu ga ik Zenkit Todo gebruiken, een Wunderlist 2.0, dat wat soberder is qua functies.
Terug medicatie nemen zal ik echter pas op het allerlaatst overwegen. Ik wil graag proberen zélf routines en handvatten te vinden en vol te houden. En wellicht is het inderdaad een tip om via de Pomodoro-techniek mijn concentratie te trainen en stapsgewijs te verlengen. Best een geniaal concept!
Maar het zal met vallen en opstaan gaan. Het zal niet iets zijn wat binnen één dag lukt. Of wat je gewoon even doet. Maar ik zal er komen. En ik zal vinden wat voor mij werkt.
Here's to the crazy ones. The misfits
Veni, vidi, vici.
← Terug naar blogoverzicht